O’nunla ilk karsılasmam 5 yasındayken olmustu. 5 yasındayken O’nu gordugumde kalbim nasil atiyorsa 30 yasindayken de ayni sekilde atti. Her bulusmamizda heyecandan olecek gibi oluyordum. Ona olan sevgimi yillar eskitemedi.
Araya ayrilik girecegini bildigimiz haftalarda, daha sıkı sarilirdim ona. Daha bir sevkle karsina gecip onu izlerdim. Gun geldi annemi, babami karsima aldim onun icin. Gidemezsin, gorusemezsin dediler dinlemedim. Sogukta, karda, buzda onu bekledim, hasta oldum. Okulu kirdim, ogretmenlerimden azar isittim. Kimse beni durduramiyordu. Hastalikli bir ruh hali olarak tanimlayanlar, buyudukce gecer diyenler, zamani her seyin ilaci sananlar… Herkes bir seyler soyledi. Benim tutkum, sevgim hic degismedi. Buyudum, guzellestim, etrafimda ilgimi cekebilecek yeni sevgiler belirdi. Hepsine (haydi biri haric hepsine diyelim) sirt cevirdim. Butun planlarim O’na bagliydi.
Cocuk degilim artik, sorumluluklarim artti, benden beklenenler degisti. Ben degismedim. Hayatimin merkezinde O varken ben degisemiyordum. Dunyanin obur ucundan is teklifi aldim. Teklifi duyar duymaz aklima ilk O geldi. Uzaktayken de O’nu gorebilmenin yollarini aradim, neyse ki teknoloji caginda yasiyorum. Uzakta da olsam, saat farki da olsa ondan mahrum kalmayacagima emin olduktan sonra teklifi kabul ettim. Ona olan sevgime hic kimse engel olamazdi.
Son 7 ayda cok seyler yasandi. Cocuklugumdan beri tutkuyla bagli oldugum, vazgecemedigim, sıkılmadigim tek sey artik eskisi gibi degil. Birileri O’nu kullaniyor, baska birileri uzerine basiyor, digerleri ayakta tutmaya calisiyor. O’nu gormenin anlami degisti artik. Eskisi gibi sadece sevgi degil, O artik isyan da demek.
Bugun O’nun yaninda olabilmeyi cok isterdim ama maalesef cok uzaklardayim…
Araya ayrilik girecegini bildigimiz haftalarda, daha sıkı sarilirdim ona. Daha bir sevkle karsina gecip onu izlerdim. Gun geldi annemi, babami karsima aldim onun icin. Gidemezsin, gorusemezsin dediler dinlemedim. Sogukta, karda, buzda onu bekledim, hasta oldum. Okulu kirdim, ogretmenlerimden azar isittim. Kimse beni durduramiyordu. Hastalikli bir ruh hali olarak tanimlayanlar, buyudukce gecer diyenler, zamani her seyin ilaci sananlar… Herkes bir seyler soyledi. Benim tutkum, sevgim hic degismedi. Buyudum, guzellestim, etrafimda ilgimi cekebilecek yeni sevgiler belirdi. Hepsine (haydi biri haric hepsine diyelim) sirt cevirdim. Butun planlarim O’na bagliydi.
Cocuk degilim artik, sorumluluklarim artti, benden beklenenler degisti. Ben degismedim. Hayatimin merkezinde O varken ben degisemiyordum. Dunyanin obur ucundan is teklifi aldim. Teklifi duyar duymaz aklima ilk O geldi. Uzaktayken de O’nu gorebilmenin yollarini aradim, neyse ki teknoloji caginda yasiyorum. Uzakta da olsam, saat farki da olsa ondan mahrum kalmayacagima emin olduktan sonra teklifi kabul ettim. Ona olan sevgime hic kimse engel olamazdi.
Son 7 ayda cok seyler yasandi. Cocuklugumdan beri tutkuyla bagli oldugum, vazgecemedigim, sıkılmadigim tek sey artik eskisi gibi degil. Birileri O’nu kullaniyor, baska birileri uzerine basiyor, digerleri ayakta tutmaya calisiyor. O’nu gormenin anlami degisti artik. Eskisi gibi sadece sevgi degil, O artik isyan da demek.
Bugun O’nun yaninda olabilmeyi cok isterdim ama maalesef cok uzaklardayim…
